မြန်မာဗုဒ္ဓဘာသာ အမွေခံအမွေစားများသည် အမွေပစ္စည်းတွင် “ ပူးတွဲပိုင်ရှင်များ “ လည်း မဟုတ်၊ အမွေ ပစ္စည်း၌လည်း “ ပူးတွဲလက်ရှိ “ ရပိုင်ခွင့်လည်း မရှိသောကြောင့် အမွေခံအမွေစားတစ်ယောက်သည် အခြား အမွေခံများထံမှ မိမိ၏အမွေဝေစုကို ရလိုပါက “ အမွေပုံပစ္စည်း စီမံခန့်ခွဲပေးစေလိုမှု “ စွဲဆိုပေမည်။ “ ပစ္စည်း ခွဲဝေမှု “ မစွဲဆိုနိုင်ပေ။ “ ဦးတင်လှ နှင့် ဒေါ်စိန်ရှင် ( ၁၉၇၈ မတစ ၅၂ ) “ ။

“ အမွေပုံပစ္စည်း စီမံခန့်ခွဲပေးစေလိုမှု “ ဆိုသည်မှာ သေသူ၏ ပစ္စည်းအရပ်ရပ်တို့ကို စီမံခန့်ခွဲပေးရန် ဖြစ်သည်။ စီမံခန့်ခွဲပေးရန် စွဲဆိုရာ၌ သေသူ၏ ရှိပစ္စည်းများနှင့် ရရန်ရှိသောပစ္စည်းများ၊ ငွေများကိုကောက်ခံပြီး သိမ်း ဆည်း ထားခြင်း၊ ပေးရန်ရှိသော ကြွေးမြီးများကို ရှင်းလင်းပေးဆပ်ခြင်း၊ ကြွေးရှင်မြီရှင်များနှင့် သေသူ၏ ပစ္စည်းနှင့်ပတ် သက်၍ ပြောဆိုတောင်းခံနေသူများနှင့် ဆယ်သွယ်ခြင်းနှင့် ထိုသို့ရှင်းလင်းပြီးနောက် ကျန်ပစ္စည်းများကို သက် ဆိုင်ရာ အမွေခံအမွေစား သို့မဟုတ် အနီးဆုံးဆွေမျိုးအား ဝေငှပေးကမ်းခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ “ ဦးဘန်စွမ်း နှင့် ဒေါ်သီ [၁၉၆၇ မတစ ၅၂၅ ( ၅၃၀ ]” ။

“ အမွေပုံပစ္စည်း စီမံခန့်ခွဲပေးစေလိုမှု “ သည် တရားမကျင့်ထုံးဥပဒေအမိန့် ၂၅၊ နည်း ၁၊ အပိုင်း၂ နှင့် သက် ဆိုင်သည့် ငွေရမှုအတွက် စွဲဆိုသောအမှု မဟုတ်ပေ။ “ အမီနာဘီဘီ နှင့် ကေအမ်မွိုင်ဒင်ကာကာ( ၃ ရန်ကုန် ၂၁၁ ) “ ။

မူလခရစ်ယာန်ဘာသာမှ ဗုဒ္ဓဘာသာသို့ ကူးပြောင်းကိုးကွယ်သော သား သမီးတို့သည် ခရစ်ယာန်ဘာသာဝင် မိဘတို့ထံမှ အမွေမဆက်ခံရဟု တားမြစ်ပိတ်ပင်ထားသည့် ဥပဒေမရှိ၍ အမွေပုံပစ္စည်းကို အုပ်ထိန်းစီရင် ခန့်ခွဲ ပေးစေလိုမှု စွဲခွင့်ရှိသည်။ “ ဦးအရောင်နှင့် မကာကြူမွှေး ( ၁၉၆၄ မတစ ၁၁၄ ) “ ။

“ အမွေပုံပစ္စည်း စီမံခန့်ခွဲပေးစေလိုမှု “ တွင် အမွေပစ္စည်းစာရင်းကို အပြည့်အစုံဖော်ပြခြင်းမရှိဟု ဆိုသည့် အကြောင်းဖြင့်မူ တရားလို၏အမှုကို ရုံးမှပလပ်ခွင့်မရှိချေ။ ဤအမှုမျိုးသည် သေသူ၏အမွေခံသားချင်းတို့ အချင်းချင်း စာရင်းရှင်းစေလိုမှုပင်ဖြစ်၍ စာရင်းတွင်မပါသည့်ပစ္စည်းကို မည်သူကမဆို ရုံးသို့ တင်ပြခွင့်ရှိသည်။ “ ဦးသင့် နှင့် ဒေါ်ချစ်ပု( ၁၉၆၂ မတစ ရုံးချုပ် ၃၂၉ ) “ ။

“ အမွေပုံပစ္စည်း စီမံခန့်ခွဲပေးစေလိုမှု “ တွင် ကွယ်လွန်သူ အမွေရှင်၏ အမွေစားအမွေခံအားလုံးကို အမှုသည် အဖြစ် ထည့်သွင်းစွဲဆိုရန် လိုအပ်ပါသည်ဟု ထင်မြင်ယူဆသော အမှုသည်များကို ထည့်သွင်းခြင်းမပြုရုံမျှဖြင့် အမှုကို ပလပ်ရန် မသင့်ပါ။ တရားရုံးသည် မပါသော အမှုသည်များကို ထည့်သွင်းရန်အတွက် တရားလိုအား အဆိုလွှာပြင်ဆင်ရန် အခွင့် အလမ်းပေးရမည်ဖြစ်ပြီး တရားလိုက အမှုသည်ထပ်ထည့်ရန် ငြင်းဆန်လျှင်မူ အမှုကို ပလပ်နိုင်ပါသည်။

မြန်မာဓလေ့ထုံးတမ်းဥပဒေအရ အမွေပစ္စည်းကို ရထိုက်ခွင့်ရှိသူတို့အား ရထိုက်ခွင့်ရှိသည့် ဝေစုအတိုင်း စီမံခန့် ခွဲပေးရမည်အမှုနှင့် မိဘများ ကျန် ရစ်သည့် အမွေပစ္စည်းအပေါ် အမြဲတမ်း တားဝရမ်းထုတ်ပေးရန် စွဲဆိုမှုတို့မှာ ဥပဒေ သို့မဟုတ် အကြောင်းခြင်းရာ ပြဿနာတစ်ရပ်တည်းမှ ပေါ် ပေါက်လာခြင်းမဟုတ်သည့်အပြင် တူသော ပြုလုပ်မှု သို့မဟုတ် တူသော ဆက်တိုက်ပြုလုပ်မှုတို့မှ ပေါ်ပေါက်လာခြင်း မဟုတ်သည်မှာ အငြင်းပွားဖွယ်ရာ မရှိချေ။

ထို့ကြောင့် အမွေပစ္စည်း စီမံခန့်ခွဲပေးစေလိုမှုနှင့် အမြဲတမ်း တားဝရမ်းရလိုမှုတို့ကို အမှုတစ်မှုတည်း၌ ပူးတွဲ တရားစွဲဆိုထားခြင်းသည် မှန်ကုန်မှုမရှိဟု သဘောရရှိသည်။ “ ဦးချစ်ထွေး နှင့် ဦးတင်စိုးအောင် ( ၂၀၀၈ မတစ ၁ ) “ ။

အိမ်ထောင်သုံးဆက်ရှိသူ အမွေရှင်၏ သားသမီးများ ရရှိမည့်အမွေဝေစုအချိုးကို သုံးဆယ်ခြောက်စောင်တွဲ အမွေမှုခန်း၊ ဓမ္မသတ်ကျမ်းကြီး ပုဒ်မ ၂၄၆ တွင် -

“ ယခု သားသုံးဦးမှာ အဖသာကွဲသည်။ အမိဆုံဖြစ်ခြင်းကြောင့် အထက်အဖပါ ဥစ္စာမှန်သမျှကို လေးစု စု၍ နှစ်စုကို အထက်လင်သားစားစေ၊ နောက်လင်နှစ်ဦးသားမှာ တစ်စုစီစားစေ” ဟု ပြဋ္ဌာန်းထားသည်။

ယခုအမှုတွင် ဒေါ်နုနှင့် တတိယအိမ်ထောင် ဦးဗန်ဒူး ပေါင်းသင်းစဉ် အချင်းဖြစ်မြေကွက်ကို ဝယ်ယူ သောကြောင့် ၎င်းတို့၏သားသမီး ဒေါ်သန်းထွေးနှင့် ဒေါ်ရင်နု( ၂ နှင့် ၃ တရားပြိုင် ) တို့က ယင်းမြေကွက်၏ လေးပုံနှစ်ပုံရရှိမည်။ ဒေါ်နုနှင့် ဦးဗလိုင်ဂျော့တို့၏ သားသမီးများက ကျန် နှစ်ပုံတစ်ပုံ၏ ထက်ဝက်ဖြစ်သော လေးပုံတစ်ပုံရမည်။ ဒေါ်နုနှင့် ဦးဘတင်တို့၏ သားသမီး မြေး မြစ်များကလည်း အလားတူ လေးပုံတစ်ပုံ ရမည် ဖြစ်သည်။ “ ဒေါ်အုန်းညွန့် ပါ ၆ နှင့် ဒေါ်ချစ်တင် ပါ ၃ [ ၂၀၀၈ မတစ ( ၉၈) ]”။

၁၉၆၃ ခုနှစ်တွင် တရားရုံးချုပ်မှ ဆုံးဖြတ်သည့် အမှုတစ်ခု “ ဒိုရာဝင်း နှင့် ဒေါ်စောမြင့် ( ၁၉၆၃ မတစ ၄၉၁ ) “ ၌ တရားလိုတို့သည် ကွယ်လွန်သူ အမွေရှင်၏ ဒုတိယမယားမှ မွေးဖွားသည့် ကလေးများဖြစ်သည်ဆိုပြီး အမွေ၏ လေးပုံတစ်ပုံရထိုက်ကြောင်း ကြေညာပေးရန် ၎င်းတို့၏ မိခင်နှင့် ကွယ်လွန်သူပထမမယားတို့ကို တရားပြိုင်အဖြစ်ထား၍ တရားစွဲဆိုကြသည်။ အဆိုပါအမှုမှာ “ ကြေညာပြဋ္ဌာန်းပေးစေလိုမှုအဖြစ် စွဲဆိုသော် လည်း အမှန်မှာ အမွေပုံပစ္စည်းကို အုပ်ထိန်း စီရင်ခန့်ခွဲပေးစေလိုမှု စွဲဆိုထားခြင်းဖြစ်သည်ဟု တရားသူကြီးများ က ဆုံးဖြတ်သည်။ ထို့ပြင် မြန်မာဓလေ့ထုံးတမ်းဥပဒေအရ သေဆုံးသူ ကွယ်လွန်သည့်အခါ ၎င်း၏ အမွေခံ အမွေစားများမှာ ၎င်း၏ မုဆိုးမဖြစ်ကြသည့် ပထမဇနီးနှင့် ဒုတိယဇနီး ( မှန်လျှင် ) တို့ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ဤအမှုမှ တရားလိုတို့သည် သေသူ၏ သားသမီးများမှန်လျှင်ပင် အမွေခံအမွေစားမဟုတ်၍ တရားစွဲဆိုခွင့်မရှိ ဟု ဆုံးဖြတ်ပြီး တရားလိုတို့၏ အမှုကို ပလပ်သည်။

အမွေခံတစ်ဦးသည် မိမိ၏ဝေစု ရလိုပါက လက်ရောက်ရလိုမှု မစွဲဆိုသင့်ပေ။ အမွေပုံပစ္စည်း စီမံခန့်ခွဲ ပေးစေလိုမှုသာ စွဲဆိုသင့်သည်။ “ မသိန်းညွန့် နှင့် ဒေါ်ဖွားသန့် ( ၁၉၆၃ မတစ ၉၉၂ ) “ ။

အမွေဆိုင်အချင်းချင်း အမွေကို ခွဲဝေယူလိုလျှင် “ အမွေပုံပစ္စည်း စီမံခန့်ခွဲပေးစေလိုမှု “ စွဲဆိုရမည်။ ထိုသို့စွဲ ဆိုခြင်းမရှိဘဲ အမွေဆက်ခံခွင့်လက်မှတ်ထုတ်ပေးရန် လျှောက်ထားခွင့်မရှိပေ။ သေဆုံးသူက ရရန်ရှိသော ကြွေးမြီးများကို တောင်းခံနိုင်ရန်အတွက်သာ အမွေဆက်ခံခွင့်လက်မှတ်ကို အမွေဆက်ခံခြင်း ဥပဒေပုဒ်မ ၃၇၂ အရ လျှောက်ထားရသည်။ မရွှေ့မပြောင်းနိုင်သောပစ္စည်းပါဝင်သည့် အမွေကို ဆက်ခံရန် အတွက်မူကား အမွေ ဆက်ခံခြင်းဥပဒေ ပုဒ်မ ၂၁၈ အရ အမွေထိန်းစာရလိုကြောင်း လျှောက်ထားရမည်ဖြစ်သည်။ ( ဗဟိုတရားရုံး ၁၉၇၅ ခုနှစ် တရားမ အထွေထွေအယူခံမှုအမှတ် ၁၀၊ ဒေါ်စောစော နှင့် ဒေါ်အမာ)။

အယူခံတရားပြိုင် ဒေါ်ခင်သန်းဆွေတို့သည့် အမွေဆိုင် ဦးမြင့်သိန်းအပေါ် “ အမွေပုံပစ္စည်း စီမံခန့်ခွဲပေး စေလိုမှု “ စွဲဆိုရမည်ဖြစ်ပါလျက် ပစ္စည်းခွဲဝေပေးစေလိုမှု စွဲဆိုသည်ကို တိုင်းတရားရုံးက ဒီကရီချမှတ်ပေး ခြင်းမှာ မှားယွင်းပေသည်။ “ ဒေါ်မြင့်သိန်း ( ခ ) အမီနာ ပါ ၂နှင့် ဦးမြင့်သိန်း ပါ ၆( ၁၉၉၅ မတစ ၁၃၅ ) “။

( အညွှန်း - ဦးမြစိန် ၊ မြန်မာ့ဓလေ့ထုံးတမ်းဥပဒေ အခြေခံမူများ၊ စာ ၁၆၀ ) ။

Credit By: DVB Lawlab

Posted By: Ra Wai (ShweProperty.com)